У цэлым пры аналізе выкарыстання асноўных вытворчых фондаў па транспартнай сістэме рэспублікі важна ўлічваць іх ўнутрыгаліновых структурныя зрухі на кожны момант: калі ў 1960 г. асноўныя вытворчыя фонды чыгунак у транспартнай сістэме пераважалі, т. Е. Складалі амаль 66% усіх асноўных фондаў, то да 1980 г. іх доля зменшылася да 39,8%. У той жа час фонды аўтамабільных дарог рэспублікі ўзраслі з 10,0 да 31,4%.
Адным з выніковых паказчыкаў эфектыўнасці выкарыстання (дакладней, дзейснасці) вытворчых фондаў з’яўляецца рост прадукцыйнасці працы на розных відах транспарту і ў транспартнай сістэме ў цэлым, з пофакторным дзяленнем яе прыростаў, што атрымліваюцца за кошт Фондаўзброенасць (росту фондаў) і фондааддачы (паляпшэння выкарыстання фондаў).
Для рачнога транспарту падобная заканамернасць была адзначана ў перыяд масавай замены флоту ў 1961-1970 гг., Для наступнага перыяду характэрна так званая фондосберегающая форма росту прадукцыйнасці працы. На аўтамабільным транспарце агульнага карыстання асноўная доля прыросту прадукцыйнасці працы дасягаецца за кошт паляпшэння выкарыстання асноўных вытворчых фондаў.
Адным з асноўных шляхоў дасягнення найвышэйшай прадукцыйнасці працы з’яўляецца рэгіянальнае размяшчэнне прадукцыйных сіл, якое забяспечвае найбольш эфектыўную сістэму транспартна-эканамічных сувязяў, максімальную эканомію працы на вытворчасць усіх відаў прадукцыі і дастаўку іх у раёны спажывання.
Інтэнсіўнае комплекснае развіццё гаспадаркі эканамічных раёнаў прыводзіць да павелічэння внутрирайонных сувязяў і ўзмацненню міжраённага абмену. Відавочна гэтыя працэсы будуць заканамернымі на бліжэйшую і больш аддаленую перспектыву развіцця народнай гаспадаркі.